ญาญ่า in My Memory

วันนี้จะมาเล่าชีวประวัติของแมวตัวนึง

ญาญ่า

ตอนมาอยู่อพาร์ทเม้นท์นี้แรกๆ (ซึ่งต่อไปจะเรียกว่า หอ นะ เพราะว่าติดคำนี้มาตั้งแต่สมัยอยู่หอใน)
อยู่กับเพื่อนๆ เลยไม่เหงา มีเพื่อนคุย มีเพื่อนเครียด


ต่อมานางก็ย้ายไปอยู่บ้าน (จริงๆ บ้านนางก็อยู่กทม. นะ เพียงแต่ไกลที่ทำงานไปหน่อย)
ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกัน ไม่รู้ว่าแกมาอยู่เพราะขี้เกียจเดินทางไปทำงาน หรือเพราะกลัวชั้นเหงา


ห้องกว้างยิ่งกว่าเดิม
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะห้องกว้างแค่ไหน เราก็เอาของมายัดจนเต็มได้อยู่ดี



เล่นกับแมว


ต่อมา
มีแมวตัวนึง สีดำ ตัวผู้ มาเดินป้วนเปี้ยนอยุ่ที่หอ


หอนี้ไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ เราเลยไม่ค่อยอยากแสดงออกมานัก
แต่เมื่อมันเดินเข้ามา ก็อดไม่ได้ที่จะไปลูบไปเกาให้มัน


... แค่นั้นแหละ "ติดหนึบ"
กลับมาถึงหอปุ๊บ มันก็วิ่งตรงดิ่งเข้ามาเล่นด้วยทุกครั้ง


ต่อมาไม่นาน ยามก็ย้ายไปทำงานที่อื่น แล้วก็หนีบเอาแมวตัวนี้ไปด้วย


จากนั้นไม่นาน ก็สังเกตว่ามีแมวอยู่ 3-4 ตัวตรงท้ายๆ ลานจอดรถใต้ตึก
ก็เข้าไปเล่นกับพวกมัน


แต่มันดูไม่เป็นมิตรกับคนเท่าไหร
มีอยู่ตัวเดียว ที่ไม่กลัวคน แถมยังเข้ากับคนง่ายสุดๆ


"เรยา"


ตามตำนานหอ เล่าว่า
มันเป็นแมวจร มาออกลูก แล้วไม่ยอมเลี้ยง
ช่วงนั้นละครดอกส้มสีทอง นางเอก ชื่อ เรยา กำลังดังพอดี (ปี 2554)
มันเลยได้ชื่อนี้มา (เหมือนจะหลอกด่ามันนิดๆ )

มันมาอยู่ที่นี่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เราไม่รู้ อาจจะอยู่มาก่อนเจ้าตัวดำอีก
เพราะดูคนในหอ รวมถึงแม่บ้านจะคุ้นเคยกับมันดี

ปกติเหล่าแมวๆ จะไปอยู่กันท้ายลานจอดรถ
แถวนั้นมีต้นมะยม กับห้องเก็บของอยู่ มีกำแพง ที่ติดกับบ้านตรงข้ามที่เป็นสวน

บริเวณนั้นจะมีอาหารแมวอยู่
ซึ่งน่าจะเป็นของคนในหอเอามาทิ้งไว้ให้ เพราะเห็นตอนเช้าจะมีผู้หญิงผมเดินไปให้อาหารแถวนั้น


ตอนเช้า เราเลยไม่ได้มาแถวนี้
แต่ตอนเย็นๆ หลังกลับจากที่ทำงาน
ก็จะไปเก็บก้านมะยมที่ตกพื้นมาเล่นกับพวกมัน


เรยา เป็นแมวตัวเดียวที่มีปฏิกริยากับก้านมะยมสุดๆ
เล่นจนไม่น่าเชื่อว่าเคยมีลูก นึกว่าแมวเด็กวัยซนซะอีก
ทำอย่างนี้ทุกคืน จนเป็นกิจวัตร

ต่อมา
ก็สังเกตว่า ชามข้าว หายไปแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นคงย้ายไปที่อื่น


เรากลัวแมวจะหิว แต่ก็กลัวแม่บ้านจะว่า
เลยเปลี่ยนมากินพวกปลาทอด หรือปลาทู เป็นมื้อเย็น
เพราะจะได้เอาเศษปลาที่เหลือไปให้มันกินตอนกลางคืน


แกะก้างออกให้เรียบร้อย เอาใส่ถุง
แล้วไปนั่งเฝ้าจนกว่ามันจะกินเสร็จ แล้วเอาถุงไปทิ้ง ทำลายหลักฐาน


แต่หลังๆ มา แม่บ้านไม่ได้ว่า อะไร
และบางคืนก็หาพวกมันไม่เจอ ไม่สามารถนั่งรอได้
ก็เลยอัพเกรดจากถุง ไปเป็นกล่องข้าว 7-11
เอาข้าวกับน้ำ ทิ้งไว้ให้


ถ้าเจอก็เล่นด้วย ถ้าไม่เจอก็เดินขึ้นไป


แต่ตอนเช้า เดินไปดู
สังเกตว่า ชามมันจะคว่ำแล้วถูกลากไปติดในกำแพงห้องเก็บของประจำ
เลยต้องเอาชามไปผูกกับเสา
ก็ยังถูกลากไปอยู่ดี
เลยเอาชามมาผูกกับเศษกระเบื้องแทน เพื่อให้มันหนักและคว่ำยาก


เรยาเป็นแมวตัวเดียวที่เข้ามาเล่นด้วยเหมือนเคย
แรกๆ ตอนเล่นกันก็มีกางเล็บมาโดนขา
เราต้องใส่กางเกงขายาวทุกครั้งที่ออกไปเล่น
ดุมันบ้างเวลากางเล็บใส่


แต่นานๆ ไป ก็เหมือนมันจะรู้ มีกัดขาเบาๆ แต่ไม่กางเล็บอีก


แมวตัวอื่นๆ ค่อยๆ หายไป


มีแมวตัวใหม่ที่เข้ามา ขนสวยมาก เป็นแมวลายสลิดตัวผุ้
ตัวโต แต่น่าจะเด็กกว่า

ตัวนี้ขี้เล่น และชอบกางเล็บจิกเรา กินเก่งด้วย วัยกำลังโต
ชอบมากัดที่ข้อเท้าจนโดนดุเป็นประจำ


สองตัวนี้ดูจะไม่ได้รักกัน แต่ก็ไม่ได้เกลียดกัน
เพราะปกติเรยาจะไม่ให้แมวตัวอื่นเข้าใกล้


ส่วนอีกตัวเป็นแมวสีขาว ตัวเมีย ขนสวยมาก แต่ไม่ขึ้เล่น
เป็นแมวข้างบ้าน ที่แอบเนียนมาเป็นแมวจร มาขอกินข้าว


เมื่อมีแมวสองตัวประจำการอยู่ กับขาจรเจ้าประจำอีก 1 ตัว (มีขาจรมากๆ อีก 2-3 ตัว)
ชามข้าวเลยต้องเปลี่ยน


เป็นชามข้าวสัตว์ สามชาม แล้วชามใส่น้ำอีก 1 ชาม


เอาอาหารมาให้ตอนเช้า กับตอนเย็น
ส่วนอาหารก็เปลี่ยนเปลี่ยนเป็นอาหารเม็ดแทน

เริ่มซื้ออาหารเม็ดกับขนมมาบ้าง
จากนั้นเอาใส่โหลพลาสติกใหญ่ๆ วางไว้ข้างๆ ที่ชามข้าว
เผื่อว่า แม่บ้าน หรือใครมาเห็นชามข้าวว่างอยู่
จะได้เทอาหารให้ได้

กิจวัตรตอนเช้าเลยเปลี่ยนไป
ก่อนไปทำงาน ต้องเอาอาหารไปให้แมว
ล้างชามข้าว กับน้ำ ของแมวให้เรียบร้อย


เพราะมันวางทิ้งไว้ตรงนั้น
มีทั้งหนู นก แมลง


เรยา จะเจอมันอยู่บนต้นไม้ซะส่วนใหญ่
ส่วนปลาสลิดโผล่มาจากไหนไม่รู้
เจ้าขาวโผล่มาจากฝั่งตรงข้ามหอ


ตอนกลางคืน มักจะอยู่พร้อมหน้ากันทั้ง 3 ตัว
เราผูกพันธ์กันเรยามากกว่า เพราะเล่นกันบ่อยที่สุด
มันขึ้เล่น แล้วก็เรียกเสียงหัวเราะได้เสมอ



การหายไปครั้งแรก


วันนึง
เรยา หายตัวไป


สิ่งที่เราทำได้ คือสั่น "พวงกุญแจ"
เพราะเป็นสิ่งที่แมวทั้งหมดจำได้
พอได้ยิน มันจะมาหา


ปลาสลิดโผล่มาแค่ตัวเดียว
ส่วนเจ้าขาวมาเป็นพักๆ


แม่บ้านบอกว่า
มันโดนรถชน
แต่คนเก็บขยะบอกว่า ตอนมาเจอ มันยังไม่ตาย เลยเอาไปวางไว้หน้าหอ
แต่มันก็หายไปไหนไม่รู้


แค่นั้นแหละ
น้ำตาไหลพรากๆ ไปหลายวัน
ปรับทุกข์กับปลาสลิดทุกวัน
กลายเป็นมาเล่นกับปลาสลิดบ่อยขึ้น


ทุกวันจะปั่นจักรยาน เช้า เย็น
เพราะไปตามหาในซอยและบริเวณใกล้เคียง
เผื่อว่ามันยังอยู่


เช้าวันนึง หลังผ่านเหตุการณ์ของเรยาไป 1 อาทิตย์
ขณะเราไปเอาจักรยาน (เราปั่นจักรยานไปจอดรถข้างห้าง แล้วนั่งรถเมล์ต่อไปที่ทำงาน)
ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย



เสียงเรยา



แต่ไม่เห็นตัว
พยายามตามเสียงนั้นไป


ในห้องเก็บของ


มันเข้าไปได้ยังไง
ที่สำคัญ ห้องนั้นล็อคอยู่ เปิดไม่ได้
เลยไปตามแม่บ้านมา
ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน

สภาพของมันตอนนั้น ผอมมาก
ไม่มีบาดแผล
ตาปิดข้างนึง


เราเอาน้ำกับอาหารมาให้ มันก็ไม่กิน
แต่เราต้องไปทำงาน
เลยฝากแม่บ้านไว้ แม่บ้านดูจะคุ้นเคยกับมัน และเป็นห่วงมันพอสมควร
จริงๆ แล้วแม่บ้านเนี่ยแหละ คอยให้อาหารมันอยู่


ระหว่างทำงาน ก็เข้าไปถามพันทิป เพื่อขอคำแนะนำ
เพราะเราไม่รู้เลยว่าจะหาโรงพยาบาลได้ที่ไหน


ตอนเย็นกลับจากที่ทำงาน รีบมาหามัน
ซึ่งต้องลุ้นว่าจะเจอตัวมั้ยอีก


แต่เหมือนมันจะรู้
พอเรียกปุ๊บ ก็มาหาทันที
เดินกระเพลกๆ มาหา น่าสงสารมาก


เรารีบเอามันใส่กระเป๋า
แล้วแว๊นพี่วินไปโรงพยาบาลซึ่งใกล้ที่สุด


คุณหมอตรวจ
บอกว่า
นอกจากเสียตาไปข้างนึงแล้ว อย่างอื่นไม่มีปัญหา


คุณหมอฉีดยาให้
พร้อมให้พามาตรวจอาการทุกๆ อาทิตย์ เพื่อฉีดยาเพราะเราไม่สามารถให้ยามันได้


ทำอย่างนี้ประมาณ 3 อาทิตย์
มันก็แข็งแรงดี
กลับมาอ้วนท้วนเหมือนเดิม

ระหว่างรักษาตัว
มันยังคงต้องนอนข้างล่างเหมือนเดิม เพราะหอไม่ให้เอาสัตว์ขึ้นไป


เรามาอยู่กับมันช่วงกลางคืนนานขึ้น
อาหารเปลี่ยนจากอาหารเม็ดมาเป็นอาหารเหลว


ปลาสลิด เป็นแมวขี้อิจฉา
พอฉีกถุงอาหารเหลวปุ๊บ ต้องรีบวิ่งมา
แทบจะปีนตัวเราขึ้นมา


ซึ่งเหมือนมันคิดว่า อาหารของเรยาจะดีกว่าของมันเสมอ
เวลาเอาข้าวให้เรยา มันจะวิ่งไปแย่งกินก่อน


ต้องคอยกันมันออกไปทุกที


เรยาหายดี ก็กลับมากินอาหารเม็ดเหมือนเดิม
ก็อาหารเหลวมันแพงนี่นา


หลังจากนั้น ปลาสลิดป่วย
ก็ให้ปลาสลิดกินอาหารเหลว และเรยากินอาหารเม็ด
แต่เรยา ไม่ไปแย่งกิน
ปกติมันก็ไม่ค่อยกินอยู่แล้ว
จะชอบเล่นมากกว่า


ต่อมา ปลาสลิดหายไปบ้าง
แต่ครั้งนี้ แม่บ้านบอกว่า
คนในซอยเอาไปเลี้ยง
เราเลยไม่ได้ไปตามหา


หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น
เราจะไม่เจอเรยาบนต้นไม้อีกแล้ว


แต่จะเจอตรงหลังคา ใกล้ๆ ต้นมะยมแทน
รู้สึกว่า มันจะปีนขึ้นไป บนหลังคา ซึ่งติดกับหน้าตาของห้องบางห้องบนชั้น 2
และที่นั่น มีคนให้อาหารมันอยู่ นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่มันไม่ค่อยกินอาหารที่เราให้


ของเล่น อัพเกรดจากก้านมะยม เป็นไม้หยอกแมว ราคาอันละ 50 บาท
ซื้อมาจากงาน PET EXPO ของโครงการรักษ์แมว

ปกติจะพกไป ถ้าลงไปข้างล่าง
เล่นได้สะใจกว่า ก้านมะยามเยอะเลย



กลายเป็นญาญ่า


ต่อมา
ก็พบว่า


นางอาจหาญ ขึ้นมาบนตึก
เราเจอมันที่บันไดชั้นหนึ่ง


ถ้าแม่บ้านหรือเจ้าของมาเจอ มันอาจจะต้องโดนไล่ หรือโดนตี
เลยหลอกล่อมันเข้ามาในห้อง


มันก็เดินตามมาข้างใน อย่างง่ายดาย


เข้ามาเล่น
แล้วก็ออกไป

หลังจากนั้น
มันก็ขึ้นมาได้บ่อยขึ้น (ช่วงเมษา 2557)
โดยไปรอหน้าประตูตึก พอมีคนเปิดประตู มันก็วิ่งเข้ามา
บางครั้งเราก็ได้ยินเสียงแม่บ้านไล่มันออกไปอยู่เหมือนกัน


แต่ที่มันฉลาดคือ
มันจำห้องได้


มาถึงห้องเราปุ๊บ
มันจะส่งเสียงร้อง ให้เปิดประตู


ทำแบบนี้บ่อยๆ เข้า
ก็เริ่มต้องแบ่งอาหารขึ้นมาบนห้อง

ตอนนี้มีอาหารอยู่สองที่
ข้างล่างตรงโรงจอดรถ ซึ่งญาญ่าไม่ค่อยได้กินแล้ว
ส่วนใหญ่จะให้แมวจรซะมากกว่า


และบนห้อง
ซึ่งมันก็ยังไม่ค่อยกินอยู่ดี
ชอบมาเล่นมากกว่า


ของเล่นก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ
ถ้ามีกล่องใหญ่ๆ ก็เอามาเจาะรู ให้มันเล่น

มีที่ฝนเล็บให้ (ซื้อครั้งแรก 15 มีค 2558)
ตอนแรกซื้อจาก Daiso นางไม่ยอมเล่นเลย
แต่อันนี้ซื้อแถวเดอะมอลล์
นอกจากจะเป็นของเล่นแล้ว ยังเป็นที่นอนได้ด้วย
เข้าห้องปุ๊บต้องมาฝนเล็บก่อน

นอกจากอยู่ในห้องแล้ว
นางชอบเล่นซ่อนหาในตึก


เวลาเอานางออกไปนอกห้อง
นางจะทำเหมือนให้ตามนางไป
แล้วก็ไปซ่อนแอบ


พอเราแอบบ้างหรือวิ่งหนี นางก็จะวิ่งตาม


ออกกำลังกายทุกวันเลย


หลังๆ มา นางขึ้นตึกบ่อยขึ้น
อาจจะเจอนางตามหน้าต่าง ถ้าแม่บ้านไม่มาเจอซะก่อน

เราไม่เคยเรียกมันว่า เรยา
เมื่อก่อนจะเรียกว่าคุณนายเหมียว เพราะมันชอบทำหน้าเชิ่ดๆ หยิ่งๆ
หลังๆ มา ก็เรียกมันว่า ญาญ่า แทน
เพราะคำว่าเรยา ออกเสียงยาก ขึ้นเสียงสองยาก
และอีกอย่าง ชื่อนี้ มากจากการที่มัน ชอบเล่นแบบไฮเปอร์
เล่นสุดกำลัง

เวลาจะตะปบก้านมะยม
เราจะใส่ซาวน์เอฟเฟคให้เสมอ ย๊าาาาาาาาย่า!
ก็เลยกลายเป็นชื่อ ญาญ่า มาถึงปัจจุบัน

เวลาทำความสะอาดห้อง
ก็กลัวว่าเท้านางจะโดนน้ำยาทำความสะอาดแล้วเผลอไปเลีย
ต้องอัปเปหิตัวนางออกไปนอกห้อง


นางก็มองด้วยความงงงวยตลอด

นอนด้วยกัน


ต่อมา
ก็มีแมวสีน้ำตาล ตัวผู้ มาอยู่ที่หอ


ตัวนี้ดุ
และก็เป็นศัตรูกับญาญ่า


นางขึ้นตึก แล้วไม่ยอมออกจากตึกเลย
เพราะมีแมวตัวนี้อยู่

พอมันเข้าห้อง มันก็ยอมออกจากห้อง
ปัญหาคือ แล้วมันจะเข้าห้องน้ำได้ยังไงถ้าไม่ออกไปข้างนอก
เราก็เลยให้มันกินแล้วก็ให้มันออกไป

วันนึง
มันทำท่าเหมือนจะฉี่ในห้อง


แต่มันฉลาดมาก
ไปตรงที่เป็นท่อ ไม่ยอมฉี่ที่อื่น


ทำอย่างนี้บ่อยมาก
แต่ไม่ค่อยมีฉี่ออกมา


เราเลยไปเอาดินดำที่เหลือจากการปลูกต้นไม้มาใส่กะลังมังให้มันฉี่
เพราะตอนนั้นดึกแล้ว สิ่งที่พอหาได้มีอย่างเดียว
ซึ่งมันก็ขึ้นไปใช้อย่างง่ายดาย แต่มันก็ยังฉี่ไม่ออกอยู่ดี

วันต่อมาเลยพาไปหาหมอ
หมอก็ให้ยามา


ให้ยามากินด้วย
มันกินยายากมาก
ต้องเอาผ้ามาห่อตัวไว้ เพื่อไม่ให้หนี
แล้วค่อยกรอกยาใส่ปาก
จากนั้นก็หลอกล่อด้วยของกินอีกครั้ง


แล้วเราก็ไปซื้อทรายแมวมาแทน


มันเป็นแมวสะอาดโครตๆ
ทรายแมวนี่กลบอย่างดี กลบนานมาก
เราต้องไปหาอะไรมาบังไม่ให้กระเด็น

ตอนกลางคืน มันก็มานอนในห้อง
มันชอบนอนบนลัง ต้องนอนในที่สูงๆ


ชอบไปเล่นที่ระเบียงด้วย

ตอนเช้าเราก็จะเอามันออกจากห้องไป เพราะไม่มีใครอยู่
ซึ่งมันทำท่าไม่อยากออกไปมากๆ


แต่ตอนกลางวันไม่มีใครอยู่ห้องเลย
ก็เลยต้องให้มันออกไป เผื่อว่าจะได้ออกไปเล่นข้างนอกบ้าง


ถ้ามันไม่ยอมออกไปดีๆ ก็ต้องอุ้มมันออกไป


จนมันไม่ยอมให้เราอุ้ม เพราะการที่เราอุ้ม
จะหมายถึงเอามันออกไปข้างนอกเสมอ


มันชอบไปนอนบนลังใส่ของบนตู้เสื้อผ้า
ชอบมากๆ กับการขึ้นไปนอนบนที่สูงๆ

เราต้องไปเอาพลาสติกมาปิดบนลัง
เพราะมันชอบฝนเล็บ และทำเสียงดังตอนกลางคืน
กลัวว่าจะไปรบกวนห้องข้างๆ


ทาสแมวโดยสมบูรณ์


เริ่มซื้อขนมมาให้
และรู้ว่า มันกินแต่ขนม
สาหร่าย นี่ชอบมาก
ขนมแมว กินได้แทบทุกอย่าง
ส่วนอาหารเม็ด ชอบกินที่เป็นพอคเกตแซลมอนของวิสกัส
แต่อาหารเม็ดเราเปลี่ยนยี่ห้อ กับรสไปเรื่อยๆ อยู่แล้ว

เคยปลูกข้าวสาลี กับไผ่เงินด้วย แต่มันไม่สนใจ เลยเลิก

อาหารของมันส่วนใหญ่ จะแช่ตู้เย็น
ดังนั้น มันจึงกลายเป็นผีเฝ้าตู้เย็น

เวลาเข้าห้องปุ๊บ จะเดินไปที่ฝนเล็บก่อน
แล้วก็เดินมานั่งจ๋มอยู่ตรงข้างๆ ตู้เย็น
เป็นสัญญาณบอกว่า หิวววว เปิดตู้เย็นหน่อย
พอเปิดตู้เย็นปุ๊บ ก็จะเอาตัวเข้าไปข้างใน
ทั้งๆ ที่ต่อให้เข้าไปทั้งตัวก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมาหรอก

ชามข้าว
เมื่อก่อนก็ไม่ได้เอาอะไรปูรอง
แต่นางชอบลากออกมากินบนพื้น
เลยต้องหาผ้ามาปูรอง

ห้องน้ำ
ตอนแรกๆ อยู่ในห้องน้ำเรา
แต่ว่ามันเป็นแมวไฮเปอร์
แล้วก็รักสะอาดสุดๆ


พอถ่ายเสร็จก็กลบอยู่นั่นแหละ
ทรายกระจายเต็มห้องน้ำ
ทรายเปียกก็ทำความสะอาดยากอีก


พอเอาทรายมาไว้ในห้อง
ก็ลำบาก
เพราะตอนเช้าต้องเอาไปตากแดดให้กลิ่นจาง


เลยตัดสินใจย้ายทรายไปไว้ข้างนอก


แต่ปกติ เราจะปิดมุ้งลวดไว้
ก็เลยสอนมันเปิดมุ้งลวด
ดันทำได้อีก
แต่มันเปิดได้ไง ปิดไม่ได้
ยุงมันก็เลยเข้าห้อง
ลำบากเราอีก

ไปซื้อผ้าม่านแบบตาข่ายแม่เหล็กกันยุงมาติดด้านนอก
ตอนเช้าก่อนออกจากห้อง จะเปิดประตู้ด้านหลังแง้มๆ ไว้
เพื่อที่ให้มันเข้าออกได้ และยุงกับแมลงไม่เข้ามา


ตอนเช้า จะต้องมาไฟท์กันประจำ
เพราะเราจะเอามันออกจากห้อง


มันก็ไม่ยอมออก
ทุกเช้า กินข้าวเสร็จ


มันก็จะปีนไปบนกล่อง
แต่เราเอามันลงมาได้เสมอ


หลังๆ มันเเลยเปลี่ยนเป็น ไปเปิดมุ้งลวด
แล้วหนีไปห้องข้างๆ แทน
ซึ่งก็ได้ผล เพราะเราไปไม่ถึง

ต้องเอาขนมมาล่อ
ไม่ก็เปิดเสียงโทรศัพท์
เพราะมันไม่ชอบเสียงนี้
เวลาได้ยิน มันจะรีบมาร้องให้ปิดเสมอ
ถ้าไปทำงานสายๆ ช่วงนั้นก็คือ หลอกล่อแมวอยู่


เมื่อก่อน มันจะเข้าตึกได้
ต้องรอคนเปิดประตูตึก แล้วแอบวิ่งเข้ามา
หลังๆ มันเข้ามาได้เอง
เพราะมันไปตีซี้กับคนชั้นสอง ให้พามันเข้าตึกได้
แต่มันต้องรอให้คนห้องนั้นกลับมาก่อนนะ
เราเลยรู้ว่า มันเป็นแมวหลายใจ

ตอนเย็นๆ เลยชอบเห็นมันอยู่ตรงหลังคาหน้าห้องนั้น
เวลาเราเข้าห้อง ก็จะสั่นพวงกุญแจบอกว่ามาแล้วนะ
มันก็จะร้องเรียกให้ห้องชั้นสองรับมันเข้าตึก


ส่วนอาหารข้างล่างนั้น ไม่ได้ให้แล้ว
เนื่องจากเค้าปรับปรุงโรงจอดรถ
แล้วก็ไม่มีแมวเข้ามาอีก ยกเว้นตัวที่เป็นศัตรูกับญาญ่า ซึ่งแม่บ้านห้ามให้อาหาร
เพราะมันจะไม่ได้ไม่เข้ามากัดญาญ่าอีก
เค้าก็รักญาญ่ากันนะ สถานะตอนนี้ คือแมวหอไปแล้ว


บางครั้งเราก็แอบเนียนเปิดประตูให้มันเข้ามาบ้าง
แต่พอมันเข้ามา
เราก็ขึั้นลิฟต์
ส่วนมันก็วิ่งขึ้นบันไดมา
พอลิฟต์เปิด มันก็มารอหน้าลิฟต์แล้ว


ไปๆ มาๆ มันก็ตามเราขึ้นลิฟต์บ้าง
พอมันเข้าตึกบ่อยๆ ขึ้น
ตอนนี้มันเริ่มเปลี่ยนจากเดินขึ้นตึก
มาเป็นขึ้นลิฟต์บ้าง


แมวอินเทรน
พอมีคนเปิดลิฟต์ปุ๊บ
มันก็เดินเข้าลิฟต์ตาม
พอลิฟต์เปิด ก็เดินออกมา
ชั้นไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าขึ้นมาแล้ว


หลังจากที่มันทำหน้าตาน่าสงสารไม่อยากออกจากห้องอยู่นาน
เราก็ตัดสินใจ เลี้ยงไว้ในห้องวันนึง
ดูว่ามันทำข้าวของพังหรือเปล่า
เพราะมันเป็นแมวไฮเปอร์


เปิดประตูด้านหลังแง้มไว้ ให้มันได้ออกไปเล่นที่ระเบียงได้
เตรียมข้าว กับน้ำทิ้งไว้ให้

หลังกลับห้อง
ก็พบว่า ข้าวของยังอยู่ดี
มีแมวมารอต้อนรับถึงหน้าประตูด้วย


หลังจากนั้นเราเลยปล่อยให้มันอยู่ในห้องได้
ตอนกลางคืน พามันออกไปข้างนอก ให้มันได้ยืดเส้นยืดสายบ้าง


หรือมีบางคืนมันก็ออกไปเองบ้าง
ตอนเช้า แม่บ้านมาแล้ว เลยต้องปล่อยให้มันอยู่ข้างนอกไป
ตอนเย็นก็พามันกลับห้องเหมือนเดิม


บางคืนก็ไปเล่นไล่จับกันนอกห้อง
บางคืนก็เล่นกันอยู่ในห้อง

วันไหนกลับดึกเกิน
มันจะถล่มห้อง
ทำชั้นวางตุ๊กตาถล่มประจำ


หลังจากเอาแมวขึ้นห้องได้อย่างสมบูรณ์(แต่ไม่เปิดเผย)แล้ว
กิจวัตรประจำวันก็เปลี่ยนไปอีก


ตอนเช้าตื่นแต่เช้า
เพราะว่าโดนแมวปลุก
บางทีตี 4 ตี 5 ก็ต้องตื่นมาให้อาหาร ... แล้วนอนต่อ


อาบน้ำบางทีมันก็เข้ามาเล่นในห้องน้ำด้วย ต้องเปิดน้ำไล่


พอทำธุระเสร็จก็ต้องเก็บทรายแมวไปทิ้ง
แล้วเทอาหาร นม น้ำ เตรียมไว้ให้พอสำหรับหนึ่งวัน


ก่อนออกไปก็สำรวจของทุกอย่าง
อันไหนตกแตกได้ เก็บเข้ากล่องหรือพื้นที่ปลอดภัย


แง้มประตูระเบียงไว้
แง้มตู้เสื้อผ้าไว้


จากนั้นก็ออกจากห้อง ล็อคประตูให้เรียบร้อย


ตอนเย็นกลับมา
เปิดประตูปุ๊บก็จะเจอมันรออยู่หน้าห้อง


เอาของกินเติมให้มัน


เล่นกันสักพัก
พอตอนกลางคืนก็เปิดประตูให้มันออกไปเล่นข้างนอกบ้าง


ดึกๆ มันก็มาร้องของเข้าห้อง


แมวหลายใจ


หลังจากนั้นไม่นาน
ศัตรูของญาญ่าก็หายไป


มันเริ่มออกไปข้างนอก
ตอนนี้จะเหมือนมาหลอกกิน


พอเรามาที่ตึก
จะเห็นมันรออยู่ที่บันได


มันก็จะตามเราขึ้นไปที่ห้อง
ขอกินข้าว กินขนม


เล่นกันแป๊บนึง
มันก็จะของออกไปข้างนอก

โดยวิธีการของมันคือ
เดินไปที่ประตูห้อง


เพราะเมื่อก่อน มันกลัวการอยู่ใกล้ประตูมาก
กลัวเราเอามันออกนอกห้อง


แต่เด๋วนี้ ศัตรูไม่มีแล้ว
มันก็ชอบที่จะเข้ามา แล้วออกไปเล่น


ถ้าเราไม่ยอมเปิดประตู
ก็จะปีน ชั้นวางตุ๊กตา
เพราะเป็นจุดที่เราไม่ชอบให้มันปีนที่สุด


เนื่องจากว่า กล่องนั้น เราทำขึ้นมาจากล่องทีวี แล้วเอาวางไว้ชั้นหนังสือ
ซึ่งไซส์มันจะใหญ่กว่าชั้นหนังสือไปหน่อยนึง
ถ้าวางของไม่ถูกตำแหน่งมันจะคว่ำ


ซึ่งญาญ่าก็ชอบเหลือเกินที่จะขึ้นไปถล่มชั้นวางตุ๊กตา
และมันก็รู้ว่า จะเรียกร้องความสนใจจากเราต้องใช้วิธีนี้

พอออกไปข้างนอก
เที่ยงคืน
มันก็จะมาร้องหน้าห้อง ขอเข้ามานอนด้วย


ตอนเช้ารีบมาปลุก
เพราะหิวมั้ง บางทีตีสีตีห้าก็มาร้องละ
เมื่อก่อน ไม่เคยออกเสียงร้องสักนิ๊ด เดี๋ยวนี้อาจหาญขึ้นเรื่อยๆ

เหยียบหัวบ้าง กัดหัวบ้างให้ตื่น
มาให้อาหารเดี๋ยวนี้นะ!


ญาญ่าเป็นแมวเล่นตัวพอสมควร
ไม่ค่อยชอบให้อุ้ม แล้วก็ไม่ชอบนอนติดกับคน แต่นอนใกล้ๆ นะ จะเว้นระยะไว้ประมาณ ศอกนึง
แต่ไม่แบบ มานอนแนบชิดกับคน


เรารู้มาจากเพื่อนว่า
มันเข้าห้องคนอื่นไปทั่วด้วย
ตอนกลางวัน มันจะชอบมารอที่ชั้นสองหรือชั้นสาม
พอใครเปิดประตูปุ๊บ ก็วิ่งเข้าห้องเค้าปั๊บ


ห้องเพื่อนอยู่ชั้น 3 ใกล้ห้องเรา ก็โดนประจำ


กิจวัตรประจำวันก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย
เพราะมันจะไม่อยู่ในห้องตอนกลางวันแล้ว


แต่จะออกไปนอกตึกตอนเช้า


ตอนเย็นเรากลับมา
ก็จะวิ่งด๊อกแด๊ก มาขอขึ้นตึกด้วย
ไม่งั้นมันก็จะวิ่งลงบันไดมาจากชั้นสอง
ขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน


หรือบางทีมันลีลาท่ามาก ไม่ยอมขึ้นลิฟต์
ก็ปล่อยให้มันเดินขึ้นบันไดมาเอง


เข้ามาในห้อง มันก็จะกิน เล่น นอน อยู่อย่างนั้น


สักพักก็ขอออกไปข้างนอก
แล้วดึกๆ ก็ร้องกลับเข้าห้องเหมือนเดิม




เป็นที่รัก

เป็นแมวที่พ่อ ชอบมาก
เพราะมันฉลาด ขึ้เล่น แล้วก็บ้าๆ บอๆ


พ่อจะต้องมีของมาฝากทุกครั้ง
แล้วญาญ่าก็ดูจะชอบพ่อมาก
เพราะพ่อเอาใจมากกว่า

มันจำเสียงรถได้
และถ้าพ่อมา มันจะรีบตามขึ้นมาบนห้อง


ถ้าพ่อเข้าห้องน้ำ มันก็จะตามไปถึงหน้าห้องน้ำ
แถมยังไปนอนข้างๆ ด้วย

ถ้าพ่อมา เราแทบไม่ต้องอะไรให้มันเลย พ่อทำเองหมด


แม่ก็ชอบแกล้งมัน
ตอนที่รู้ว่ามันเข้าห้องแรกๆ แม่ก็บ่น
เพราะห้องน้ำมันอยู่กลางห้อง เกะกะ


ขนร่วงเยอะ


แล้วแม่ก็ชอบบ่นว่า ตั้งแต่เลี้ยงแมว ห้องรกขึ้นเยอะเลย
ถึงจะบ่นอย่างนั้น แต่ทุกครั้งที่โทรมาต้องถามถึงแมวก่อนเลย
ก็มันน่ารักจริงๆ นิ


คนที่หอ เวลาเห็นมันก็จะเข้าไปเล่น ไปทัก


อาบน้ำกันเถอะ


ญาญ่าเป็นแมวที่ไม่ดุ


เวลาอาบน้ำ
มันจะทำตัวหงอๆ กลัว
พยามยามเดินหนี แต่ไม่กัด


ก่อนที่จะเอามันขึ้นตึก
มันเคยเปื้อนมากๆ ครั้งนึง
น่าจะไปนอนใต้ท้องรถ


เราเลยเอามันขึ้นมาอาบน้ำ
เตรียมอุปกรณ์ป้องกันเต็มที่
แต่มันก็ไม่กัด ไม่ข่วน
แค่ร้อง แล้วพยามยามเดินหนี


พออาบเสร็จก็เช็ดตัว
ตอนเช็ดตัว มันจะตัวสั่นๆ แล้วก็ทำเสียงขู่
แต่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้

จากนั้นก็พามันไปออกแดด
มันจะเลียจนกว่าตัวจะแห้ง
แล้วก็เล่นกันใหม่

เคยเขียนการ์ตูนตอนอาบน้ำให้มันครั้งแรกด้วย
https://www.facebook.com/uraiwan.insoontorn/media_set?set=a.10151384948719441.502597.818239440&type=3


ของโปรด


ญาญ่า
ชอบกินสาหร่าย
ชอบมากๆ ขนาดว่าเอามาหลอกล่อให้มันยอมออกมาจากระเบียงห้องข้างๆ ได้



ที่หลับที่นอน


ญาญ่า
ชอบนอนบนกล่องบนตู้เสื้อผ้า
ตู้เสื้อผ้าเรามีสองตู้
ตู้นึงมีกล่องอยู่ด้านบน
อีกตุ้จะมีกระเป๋าเดินทางอยู่

มันชอบนอนบนกล่องมากกว่า
แต่บางทีก็ไปนอนบนกระเป๋าเดินทางบาง ขนติดเต็มเลย

บางครั้งมันก็เข้าไปนอนในตู้เสื้อผ้า
หรือหลังชั้นวางโทรทัศน์ หรือที่นิ่มๆ

หรืออะไรก็ได้ที่ฝนเล็บได้

มันจะชอบมานอนบนเตียงตอนกลางวัน ถ้าเราไม่ได้นอนอยู่

แต่หลังๆ มา
เราเอาผ้านิ่มๆ มาวางไว้ที่เตียง
มันก็ชอบมานอน

ตอนเช้าจะเจอมันนอนข้างๆ ตรงๆ ที่ผ้าปูอยู่
เพราะว่าเด๋วนี้เราปลุกไม่ตื่นแล้ว (ชิน)



ขี้เล่นนะ


ญาญ่าขึ้เล่น
และสัญชาตญาณนักล่าของเล่นเต็มเปี่ยม
ถ้าเป็นของเล่น หรือแขนขาเรา มันจะไล่งับสุดกำลัง


แต่ไม่เคยเห็นมันล่านก หนู หรือจิ้งจกได้เลย
เคยแต่ร้อง เหมือนจะบอกให้เราจับให้


แมวนี่มันแมวจริงๆ 


ญาญ่า
ชอบไม้แหย่แมว ที่เป็นขนๆ

ชอบกล่องกับถุงมากๆ
ถ้าเป็นถุงใหญ่ๆ จะรีบมุดเข้าไปเล่น
แล้วทำเหมือนไล่จับอะไรสักอย่าง

ถ้าเป็นกล่อง
เราจะเจาะรู
แล้วเอาไม้หยอกแมวไปล่อ
มันก็จะเข้าไปใสกล้อง แล้วเอามือล้วงมาจับ


บางครั้งก็ใช้กล่องเป็นที่นอน
หรือหลบไม่ให้เราจับมันออกไปข้างนอก
ถ้ามีกล่อง หรือถุง จะรีบพุ่งเข้าไป
ชอบเล่นซ่อนหา เล่นไล่จับ

ชอบมุด ชอบเอาเท้าแหย่นู่นนี่นั่น

เล่นไล่จับก็เป็นกิจกรรมที่ชอบ

กลัวหมอสุดๆ


เวลาเอาไปหาหมอ
จะชอบมีคนคิดว่า เราจะขโมยแมวอยู่เรื่อยๆ
เพราะเราไม่มีกระเป๋าใส่แมว แต่มีกระเป๋าเดินทาง
ต้องยัดมันใส่กระเป๋า แล้วแบกขึ้นพี่วินไป


หลังๆ มา พี่ที่ออฟฟิศยกตะกร้าปิกนิคให้ เลยใช้ตะกร้าแทน


พอไปถึงโรงพยาบาล
มันจะรู้ตัวเองโดยอัตโนมัติ
อาจจะเพราะได้กลิ่นยา
จะทำตัวลีบๆ สั่นๆ


หมอชมนะ ว่าเป็นแมวที่นิ่งดี

ไปหาหมอ นอกจากฉีดวัคซีนแล้ว
ก็มี
ตอนที่มันโดนรถชน
ตอนที่ฉี่ไม่ออก
ตอนที่ขาหักเพราะไปกัดกะเค้ามาบาดเจ็บ แล้วยังบ้าจี้ ปีนขึ้นตู้เสื้อผ้าอีก ปีนไม่พ้น ตกลงมาขาบวม
ตอนที่หูเจ็บเพราะไปกัดกะเค้ามา



เกลียดกล้อง


ญาญ่าเป็นแมวที่เกลียดกล้องสุดๆ
ถ้ารู้ว่ายกกล้องขึ้นมาเมื่อไหร่ มันจะเดินหนีทันที
ยกเว้นแต่ตอนกำลังจะกิน นอน หรือเล่น รูปส่วนใหญ่ที่เราถ่ายได้ เลยมีแต่ฉากตอนนอนซะส่วนใหญ่

นางอ้วน

เราอยู่กับญาญ่าตลอด
แล้วก็บอกตลอดว่ามันไม่ได้อ้วนนะ
ก็หัวมันเล็กนิดเดียวเองนี่นา


จนกระทั่งทุกคนทัก เราถึงเริ่มมองอย่างจริงจัง
เอ่อ ใช่ มันตัวใหญ่กว่ากระเป๋าเป้เราอีก

ข้าวของเครื่องใช้ญาญ่า


ปล. ไม่เรียงตามลำดับ


ตู้เย็น 
อันดับหนึ่งในของรักของหวงของญาญ่า
เปิดตู้เย็นเป็นไม่ได้ แทบจะบินลงมา

ผ้ารองชามข้าว
เพราะนิสัยชอบลากอาหารมากินบนพื้น ทำให้พื้นเลอะเสมอ

ตะกร้า
อันนี้ได้มาจากพี่ที่ออฟฟิศ
จริงๆ แล้ว ญาญ่าเข้าไปไม่ได้ ถ้ามีเบาะอยู่
มันตัวใหญ่เกิน 555
ต้องเอาเบาะก่อน ถึงจะเข้าไปเล่นได้
ปกติ จะเข้าไปซ่อนตัวมากกว่าไปนอน

ถุงพลาสติก
ขนาดใหญ่กว่าตัวญาญ่า
เอาไว้หลอกล่อให้นางเข้ามาเล่น

ที่ฝนเล็บ
ใช้มา 1 ปีกว่าๆ สภาพก็อย่างที่เห็น
เป็นอีกชิ้นที่มันชอบมาาก
เข้าห้องปุ๊บต้องพุ่งไปที่ฝนเล็บ จากนั้นก็เดินไปเฝ้าตู้เย็นต่อ

กล่องประดิษฐ์จากสินค้า 7-11
จริงๆ มีอีกหลายกล่อง แต่โดนทำลายไปหมดแล้ว
เอากล่องมาเจาะรู ให้นางเอาขาแหย่ๆ

กล่องใส่ของ
เอาไว้ใส่ของกินกับขนมแมว

เหล่าไม้หยอกแมวทั้งหลาย
จริงๆ มีแบบอื่นอีก
แต่มันชอบเล่นอันที่มีขนนก หรือขนฟูๆ
ส่วนใหญ่ซื้อมาจากโครงการรักษ์แมว ในงาน PET EXPO
นางชอบอันขวาสุดเป็นพิเศษ

ตุ๊กตา
ได้มาจากเกมยิงปืนในงานวัด

เป็นของเล่นที่มีกัญชาแมวใส่ไว้นิดหน่อย
ซื้อมาจากงาน PET EXPO

อันนี้คือของเล่นราคาแพงสุดที่ซื้อมา
ตรงลูกบอลข้างล่าง จะมีลูกบอลเล็กๆ ข้างใน เวลากลิ้งแล้วจะมีเสียง
เนื่องจากกลัวจะรบกวนข้างห้อง ก็เลยเอากาวไปหยอดไมให้มันมีเสียง
แต่ ... นางกลับไม่เล่น มีเล่นหนูบ้าง

อาหารเม็ด
เปลี่ยนยี่ห้อกับรสชาติไปเรื่อยๆ

หมอนอิงจี้จัง ไซส์บึ้ม
ซื้อมากะให้นางนอนเล่น แต่นางไม่ยอมมานอน

ผ้าปู
เอาไว้ปูให้นางนอน
เพราะนางไม่ยอมนอนบนเบาะ

ถาดใส่น้ำพระ
นางชอบแอบไปกินน้ำพระประจำ
แล้วก็ทำแก้วตกประจำ
ห้ามให้กินไม่ได้สักที ทำได้แต่กันไม่ได้ทำแก้วตกแทน

ทรายแมว
นางใช้เฉพาะช่วงที่มีศัตรูอยู่ล่างตึก แล้วนางออกไปข้างนอกไม่ได้
ต้องมาขับถ่ายในห้อง
ใช้เป็นโดยไม่ต้องสอน

ม่านไม้ไผ่
เป็นของที่ซื้อมาจาก Daiso แล้วมีคนบ่นๆ ว่า ไอ้ของแบบนี้ เค้าซื้อไปทำอะไรกัน
... เอามาทำม่านกั้นไม่ให้ทรายแมวกระเด็นงะ

ขนมนมเนย
เปลี่ยนยี่ห้อไปเรื่อยๆ ตามโปรโมชั่น 555
ส่วนสาหร่ายนั้น เป็นของที่ชอบมาก ต้องติดตู้เย็นไว้ตลอด

ลังทีวี
ตั้งอยู่บนตู้เสื้อผ้า
เป็นที่นอนประจำของนาง
พลาสติกนั้น คลุมไว้เพื่อไม่ให้นางฝนเล็บตอนกลางคืน
แต่นางก็ยังอุตส่าห์เจาะซะเป็นรู

กระเป๋าเดินทาง
เป็นอีกที่นึงที่นางชอบไปนอนมาก ดูจากขนที่นางทิ้งไว้เป็นที่ระลึก

ชามข้าวแบบต่างๆ
เอาไว้ใส่น้ำ นม ขนม

ชั้นวางตุ๊กตา
เป็นที่ๆ นางชอบจะปีนขึ้นไป
แล้วก็ทำมันถล่มลงมาเป็นประจำ

บนตู้เสื้อผ้าทั้งสอง
ที่นอนประจำตัวของนาง
ชอบขึ้นไปนอนมากๆ
ขนาดขาเจ็บ ก็ยังพยายามปีนขึ้นไป
... เลยตกลงมา ขาหักเบย - -

จริงๆ มีอีกหลายอย่าง แต่ส่วนใหญ่ทิ้งไปบ้างแล้ว



คืนแห่งความโศกเศร้า


วันนึง ก่อนญาญ่าหายไป (25/05/2559)
คืนนั้น เรานั่งเล่นคอมอยู่
ญาญ่าขึ้นมากินข้าวเหมือนทุกๆ วัน
จากนั้น มันก็ขอออกไปข้างนอก


เราเปิดประตูให้มันออกไป
แล้วรอมันร้องให้เปิดประตู


รอจนเที่ยงคืน
มันก็ไม่มา


เราก็คิดว่า มันคงออกไปข้างนอกตึกแล้วขึ้นมาไม่ได้
เลยรอตอนเช้า ค่อยไปหา


เช้าวันต่อมา
สั่นพวงกุญแจ
...ไม่มีเสียงตอบรับ
เริ่มใจไม่ดี
แต่คิดว่า มันคงไปเล่นที่อื่น
เพราะมันชอบหายไปคืนนึงบ่อยๆ


เย็นวันนั้น
สิ่งที่ต่างไป
สั่นพวงกุญแจไม่มีเสียงตอบรับจากนอกตึก


เข้าไปในตึก สั่นพวงกุญแจ
ไม่มีเสียงตอบรับ
ทั้งที่ปกติจะต้องรีบวิ่งมา


เราเดินหาตั้งแต่ชั้น บนสุดของตึก มาถึงชั้นล่าง
ก็ยังไม่เจออีก


ภาวนาให้มันกลับมาอย่างปลอดภัย


วันต่อมา ก็ยังไม่เจออีก
ตอนเย็นกลับมาเจอแม่บ้าน


แม่บ้านบอกว่า
พี่วินบอกว่า ญาญ่า โดนหมาข้างบ้าน กัดตายไปแล้วตั้งแต่วันก่อน


แต่ไม่มีใครยืนยัน
เพราะพี่วินบอกว่า รูปพรรณ คือ ญาญ่า แน่ๆ แต่เค้าไม่ค่อยได้เล่นกับมัน เลยไม่รุ้ว่าใช่มั้ย


แต่จากการสอบถามคนที่เคยให้มันมาเล่น ให้มันเข้าห้อง
ก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่ามันหายไปสองวันแล้ว


ญาญ่าจากไปแล้วจริงๆ
น้ำตาไหลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หนักกว่าตอนที่มันโดนรถชน
มันหายไปจากชีวิตแล้วจริงๆ


สันนิษฐานว่ามันคงตกลงไปที่สวนข้างหอ
เพราะกำแพงติดกัน
แล้วบ้านนั้น มีต้นไม้ มีสัตว์เล็กๆ อย่างกระรอก
มันอาจจะตามจนตกไป
แล้วไปเจอหมาบ้านนั้นไล่กัดเอา


บ้านนั้นค่อนข้างมิดชิด ไม่มีช่อง หรือกำแพงเตี้ยๆ ให้มันหนีได้
แม่บ้านบอกว่า อย่าว่าแต่แมวเลย ตัวอะไรตกลงไปก็หนีไม่ได้ ต่อให้คนก็หนีไม่ได้


ญาญ่าบ้า!
ทั้งๆ ที่อุตส่าห์รอดจากรถชนมาได้แล้ว ก็ยังจะไปอีก


ห้องเราเงียบ 
ไม่มีเสียงแมว และไม่มีเสียงหัวเราะของเรา


สั่นพวงกุญแจตามหาทั้งเช้าเย็น
ทั้งซอยใกล้ไกล
ก็ไม่มีเสียงตอบรับอีกแล้ว ความหวังที่พี่วินจะดูผิดค่อยๆ หายไป
ทุกอย่างมันชัดเจนเกินไป
จนถึงวันนี้ มันก็ไม่กลับมา


เราทำได้แต่สวดมนต์ และทำบุญไปให้เท่านั้น


ขอให้ญาญ่า (เรยา) หลับให้สบาย 
ไปเกิดในภพภูมิที่ดีมีแต่ความสุข


นี่อาจจะเป็นทางเดียวที่ทำให้มันเปลี่ยนภพภูมิได้
ส่วนเรา จะอดทนนะ และจะรอวันที่จะได้พบกันอีกครั้ง
ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด 5 ปี

บ๊ายบายญาญ่า